Lata mijają jak chcą

W pierwszą słoneczną niedzielę kwietnia siostra ze szwagrem zaprosili tłum gości na otwarcie sezonu grillowego. Dzieciaki latają z krzykiem, kiełbasy się pieką, ptaki śpiewają. Ja taka trochę wczorajsza, bo mąż na trzy dni daleko wyjechał, a Syn Przylepa w nocy śpiewał. Bez makijażu, w szaro-burej bluzie tułam się z Synkiem Przylepą i poznaję nowe osoby. Uśmiechy, zagajenia, wymiana uprzejmości.

– Masz jeszcze jakieś dzieci?– pyta nowopoznana A.

– Tak, tamto na drzewie to moje i tamto w piaskownicy też.

A. patrzy na mnie zdziwionym wzrokiem, gdy mówię jej, ile Starszaki mają lat.

– To ile ty masz lat, że masz takie duże dzieci?

– Zgadnij – uśmiecham się do niej – Powiedz mi, na ile wyglądam.

Ona liczy w myślach.

–Zakładając, że urodziłaś dzieci, gdy byłaś pełnoletnia, to mi tak wychodzi, że z dwadzieścia osiem.

Wybucham śmiechem.

–A ile masz? – dopytuje z ciekawością.

W tym momencie zdaję sobie sprawę, że ja nie do końca pamiętam ile tych lat mam. Serio. Gorączkowo staram sobie przypomnieć, które to urodziny w tym roku były, gdy słyszę obok jak moja siostra odpowiada na to samo pytanie. Pozostaje mi tylko dodać dwa lata do wieku podanego przez nią.

–Mam trzydzieści siedem lat – mówię – ale masz rację, zatrzymałam się na tych dwudziestu ośmiu.

Lata mijają jak chcą.

Źródło grafiki: pixabay.com