Recepta na szklane życie

Telewizor w naszej rodzinie pojawił się dość późno. Pierwsze bajki oglądałam jako młodsze dziecko szkolne. Były to Muppet Show w pokoju Wuja Czecha – wujka, który jako jedyny telewizor posiadał. Potem pojawiła się czarno-biała miniaturka u nas w domu, ale generalnie…szału nie było.

Późniejsza kolorowa wersja nigdy nie była w centrum. Telewizor stał w zimnym pokoju, gdzie zwykle siadaliśmy tylko po to, żeby obejrzeć film. Gdy nadchodziło lato i nastawał czas wakacji, tata potrafił odłączyć antenę od telewizora na całe dwa miesiące.

– Mamo, w co się bawiliście, gdy byliście dziećmi?

 – Mieliśmy, córeczko różne zabawy. Wymyślaliśmy zabawy w czarnego luda, w łowcę goryli, w gwiazdkę. Bawiliśmy się w nocne podchody, w świetlika. Graliśmy w chowanego (najlepsze kryjówki to była psia buda i betoniarka), wchodziliśmy na wysokie drzewa i bujaliśmy się na nich, wspinaliśmy się po linie, kopaliśmy schrony – ziemianki, uciekaliśmy przed baranem, który bódł, mój starszy brat próbował ujeżdżać cielaki…

Przypominam sobie te stare czasy i aż mi ciepło na sercu. Przez głowę przelatują mi urywki tych kolorowych wydarzeń. W wakacje żyliśmy bez telewizora. Jest co opowiadać, jest co wspominać, jest z czego się pośmiać.

Bi pojechała na wycieczkę. Rozmowa zeszła na życie domowe, na brak telewizora.

– To dlatego twój brat czyta najlepiej w klasie – zauważa jedna z opiekunek – bo wy nie macie telewizora.

Bi opowiada, co robi w domu, jak spędza czas wolny.

– I to są prawdziwe dzieci, nie jakieś udawane – mówią panie między sobą.

Telewizor – cudze sprawy, cudze życie.

To się nosi, tak się żyje, tego słuchaj, to oglądaj.

I kup to, i tamto.

Koniecznie.

– Pani Estero, oglądałem taki program o niesłyszącej Chince i niewidomym Chińczyku, może pani też oglądała? – zagaja tata dziewczynki podczas wizyty.

– Nie, niestety nie oglądałam. Od ponad 10 lat nie oglądam telewizji.

W oczach pana widzę zaskoczenie.

– Ale proszę, niech mi pan powie o tych Chińczykach.

– No więc – zaczyna z pewnym już dystansem, bo przecież mi, nieoglądającej od lat telewizora, trzeba chyba bardzo dokładnie wyjaśnić, co to w tym telewizorze widział.  – Był taki program o parze małżeńskiej. Ona była niesłysząca, a on niewidomy. I tak się sprytnie porozumiewali między sobą dotykając ręki. Ciekawe, prawda?

– Tak, jest to alfabet tzw „rękawiczka” wymyślony przez Annę Sullivan. – odpowiadam – Była ona nauczycielką głuchoniewidomej Heleny Keller, która dzięki temu sposobie komunikacji skończyła szkołę, napisała książkę o swoim życiu– kontynuuję udając, że nie widzę zdziwienia na twarzy rozmówcy.

Telewizor się przydaje. Mi by się przydał na olimpiady, na mecze i do oglądania tych cudnych programów przyrodniczych. Ale choć może być dobrym sługą, to panem jest złym. Zagarnia życie, wyłącza tylko dla siebie. Wyłącza ludzi tak, żeby żyli obok, oddzielnie, choć pod jednym dachem, by częściej słuchali głosu zza szkła, niż głosu człowieka obok, by myśleli o tym, co daleko, a nie o tym, co tu, blisko, na wyciągnięcie ręki.

Nie warto cudzożyć. Można przecież popatrzeć na tych prawdziwych ludzi obok siebie, pośmiać się z własnych żartów i śpiewać swoje własne piosenki. Można rozwiązywać prawdziwe problemy i płakać z prawdziwych powodów. Nie warto cudzożyć. Warto żyć swoim własnym, niepowtarzalnym życiem.

Źródło grafiki: pixabay.com