Dobry pan

Jadę z pewną misją. Dojechałam. Jest pięknie.

– Dzień dobry, czy zastałam właściciela?

– Tak, tam stoi.

Podchodzę, uśmiecham się do niewiele starszego ode mnie mężczyzny.

– Dzień dobry Panu, mam pytanie.

– Proszę bardzo.

– Widzi Pan, mam taką sprawę. Znajomi zaprosili grupę 23 dzieciaków z Ukrainy. Pokazaliśmy im już trochę okolicy. Wzięliśmy na basen, była wycieczka na Starówkę i do Zoo. Pomyślałam sobie, że może moglibyśmy któregoś dnia jeszcze przywieść je tutaj.

– Jak najbardziej, najlepszy byłby wtorek lub czwartek przed południem. W jakim wieku są dzieci?

–Od 6 do 15 lat.

– W takim razie młodsze zaprosimy do sali zabaw, a starsze weźmiemy na korty z trenerem, żeby sobie trochę pograły. Tylko prosiłbym o obuwie sportowe. Żeby miały.

– Super, proszę powiedzieć jaką stawkę ma pan dla grup. Tak na dwie, trzy godziny pobytu.

– Za te dzieci nic nie wezmę.

– Słucham? – nie dowierzam w to, co usłyszałam.

– Proszę pani, ja mam tu ukraińskiego pracownika. O, tam stoi. To sobie porozmawia z dzieciakami. Ja je za darmo wezmę. Niech mają dobre wspomnienia.

Epilog

Właściciel pochodzi z wioski. Miał marzenie, żeby wioska się rozwijała, żeby coś sensownego w niej powstało. W końcu zakasał rękawy i sam zbudował obiekt sportowy z restauracją i salą zabaw dla dzieci. W pewien letni czwartek sprawił wiele radości grupce dzieciaków. Choć gazety o tym nie trąbiły, choć nikt mu listu gratulacyjnego nie dał, to takich rzeczy się nie zapomina. Dzieci i wychowawcy nie mogli się nadziwić, że taki dobry człowiek z tego pana. Wpisał się w serca tych dzieciaków, wpisał się też w moje serce. Swoją skromnością, bezinteresownością i dobrocią. Ilekroć tamtędy przejeżdżam, ciepło o nim myślę. Niech mu dobry Bóg błogosławi, niech mu się wszystkie marzenia spełniają.

Źródło grafiki: pixabay.com