Jadę. Spóźniona i zmęczona wlokę się w korku. Jest zimno i ciemno. A potem, gdy już dobiegam pół godziny później, zatrzymuję się, żeby pomóc B. i jego mamie. Trochę specjalnie opóźniam swoje wejście na salę, więc powieszę kurtkę i zagadam z B. On co prawda nie mówi, ale jakoś mi to nie przeszkadza. Mama mu dziś założyła specjalny krawat, który miga i gra kolędę. Żartuję, że jest taki wyelegancony i że jest bardzo na czasie. Ostatnio Madonna miała taką migającą muchę na uroczystej gali. Śmiejemy  się i wspólnie wchodzimy. Mama B. – starsza kobieta. Zupełnie zwykła, normalna. Bohaterka. Zabiera B. do sklepu, na spacery. Codziennie, od wielu, wielu lat.

Na salę wchodzić nie chciałabym, bo niezręcznie się czuję słysząc zdawkowe „Wszystkiego najlepszego”. Niezręcznie się czuję, gdy sama życzę „Zdrowia i pomyślności” bez względu na osobę stojącą przede mną. Chciałabym inaczej. Chciałabym powiedzieć prawdę, co myślę, z serca. I dotknąć serca drugiej osoby. Ale do tego potrzeba czasu i odwagi. A ja nie zawsze je mam.