Były takie czasy, gdy pędzona chęcią ucieczki od własnego życia wyjeżdżałam gdzieś daleko.

Im dalej, tym lepiej. Na krótko, dłużej, bardzo długo.

Teraz uczę się jak rozglądać się po życiu z bliska i wiem, że nie ucieknę od siebie. Poza tym nie chcę, nie potrzebuję.

To moje życie. Z wszystkimi blaskami i cieniami. Tu, gdzie jestem i to, co robię.

Być tu i teraz – jak to pięknie śpiewa Kuba Badach w „Co w duszy gra” .   Jakie to nieoczywiste, a jakie ważne.

Łapię się na tym, że znam opinie ludzi z drugiego krańca świata. Ludzi, z którymi nigdy słowa nie zamieniłam, a nie znam imienia miłej pani w sklepie, której mówię codziennie dzień dobry. Tak niewiele wiem o ludziach mieszkających obok.

Patrzeć z bliska na to co obok, na co mam wpływ. Poznawać, smakować, zmieniać.

Może już zawsze będę biła się z myślami, że jest trawa zieleńsza u sąsiada i że wszędzie dobrze gdzie nas nie ma. Może  czasem będę marzyć o jedzeniu superfood pod palmami. Tam gdzie rośnie mango, awokado czy quinoa. Tam gdzie liście większe, zieleńsze, ludzie prawdziwsi i milsi.

Ale jestem tu, nie tam. Więc będę próbować być tu i teraz.

Wchodzę na trawnik swojego życia. Może nie tak zielony, jak u sąsiada, ale swój własny. Uczę się nazywać to, co widzę. Zamiast plątaniny zielska patrzę oddzielnie.  Na moim trawniku rośnie bluszczyk kurdybanek, jasnota purpurowa, pięciornik gęsi i tasznik zwyczajny. Poznaję imię sąsiada, rozmawiam z panią w sklepie.

Nazywam mój świat.

Tu i teraz.

Źródło grafiki: Obraz Larisa Koshkina z Pixabay