Blog o życiu Małych i Dużych
Rok temu Bi wracała z wycieczki szkolnej. Polną drogą wraz z nią szedł inny chłopiec.
– Bi, pamiętasz go? – zagadnęłam, gdy wróciłyśmy już do domu.
– Nie, a kto to był? – spytała.
– Chodziłaś z nim do zerówki.
– Nie pamiętam – opowiedziała.
Ja pamiętam. Bardzo dobrze pamiętam, bo takie osoby jak on skupiają mój wzrok.
Tą historię usłyszałam od B. Opowiadała mi ją z błyszczącymi oczyma, a ja myślałam cały czas, że pojedynczy człowiek zawsze się liczy, że kto uratował jednego człowieka, uratował cały świat.
Gdy byłam dzieckiem nazywałam go wujkiem, choć pochodził z innego kraju. Był ciepły i przyjazny. Wujek G. większość swojego życia spędził w Etiopii. To była jego miłość, jego pasja. Pamiętam jak pokazywał oryginalne narodowe etiopskie stroje. Przebierał się w te długie, powłóczyste kolorowe szaty i opowiadał o swojej pracy, spotkaniach z królem etiopskim, o etiopskich zwyczajach.
Najpierw spotkałam Jego. Prowadziłam warsztaty na temat rozwoju małych dzieci, a On przysłuchiwał im się przechodząc obok. Zaproponował przeprowadzenie takich warsztatów u Niego w mieście. Choć z różnych względów to wydarzenie nie odbyło się, to dzięki temu poznaliśmy się. On – taktowny, przystojny. I mądry.
Jest taka ciocia, która towarzyszy nam od wielu wielu lat. Jest niewidoczna, dyskretna, ale obecna. Pojawia się niby wróżka, niby matka chrzestna, której nigdy nie miałam. Taka ciocia Em.
Jadę z pewną misją. Dojechałam. Jest pięknie.
– Dzień dobry, czy zastałam właściciela?
– Tak, tam stoi.
Podchodzę, uśmiecham się do niewiele starszego ode mnie mężczyzny.
Telefon wibruje, gdy otwieram wiadomość. Pisze do mnie Naszpan Pianista. Nie będzie go przez tydzień. Jest na zwolnieniu chorobowym, gdyż został pobity na tle rasistowskim w pociągu. Łzy stają mi w oczach.
– Jest mi wstyd za to, co Pana spotkało. Bardzo mi przykro – odpisuję.